باغ

روز پنجشنبه 24 ام شهريور به همراه خانواده هاي سه تا دايي بابا و مامان جون و عمو آرش رفتيم باغ، ن اولين باري بود كه اينجوري به همراه تو ميرفتيم باغ ...
سيزده بدر هم كه همه از  يك روز قبل رفتن، ما فرداش رفتيم آخه اون موقع تو تازه ده ماهت بود و ما هم كه حساس كه بچمون اذيت نشه، اين بار هم من دوست داشتم از صبح بريم و شب نمونيم اما بابا گفت ميريم اگه نيكا اذيت شد برتون مي گردونم كه شب نمونيم، منم كلي وسايل برات برداشتم و سوپ درست كردم و شام و ناهار فردا، و خلاصه عازم شديم، تفريح خوبي بود اما اون شب تا صبح پشه ها ماماني رو بلال كردن، من نمي دونم چرا زورشون فقط به من رسيده بود و اصلا يه نيش كوچولو هم نصيب بابايي كه درست كنار من خوابيده بود نشد !!!
خدا رو شكر كه اگه چادر سفري رو جا گذاشتيم پشه بند شما رو برداشته بودم، والا خدا مي دونه پشه ها چه دلي از عزا درمياوردن ...
يه عالمه هاپو اونجا بود كه نه تنها نمي ترسيدي مي خواستي بري پيششون، و همش مي گفتي آپو،  يه ساختمون وسط باغ بود كه دو طبقه بود و ما از طبقه دومش استفاده مي كرديم يه اتاق و يه تراس خيلي بزرگ كه بيشتر از تراسش استفاده مي كرديم
نرده ها رو گرفته بودي، منم چون فاصله نرده ها زياد بود و تو به راحتي ازش رد مي شدي دستم رو حلقه كرده بودم دور كمرت و پا به پات مي اومدم اما از اينكار من خوشت نميومد و بهم با جديت تمام مي گفتي برو ... منم با چشماي گرد ميپرسيدم كجا برم ماماني ... شما عسل خانوم كه :  اداره ...
زياد نشد عكس بگيرم آخه ماشالله بند نبودي يه جا كه نازگلك، شبش نمي دونم جات عوض شده بود چي شده بود اصلاً راحت نخوابيدي و چند بار بيدار شدي و گريه كردي انگار خواب ميديدي همه مي گفتن از صداي سگها مي ترسي اما من نظرم اين نبود و به گمانم مال عوض شدن جات بود ... مامان بيچاره هم كه طعمه پشه هاي بي انصاف شده بود، برعكس صبح هم از راه نمي رسيد ...

اينم دخملي در حال فرار از دست مامان و بابا، براي اينكه خودش بره پيش هاپوها ...