زندگي مامان و بابا

این آخرین مکالمه ی بین من و آقا جون بود تولدم رو تبریک گفته، درست 4 روز بعد از تولد خودش ... یادش بخیر   دنگ...، دنگ .... لحظه‌ها می‌گذرد. آنچه بگذشت ، نمی‌آید باز. قصه‌ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز. ...

"خیلی خوبه صبح پاشی، پدر پیش بچه هاش باشه" این دیالوگ کیان موقع صرف شام هست که خیلی هم احساسی بیانش کرد، آخه باباش کمی حال ندار بود و دو روز من به تنهایی راهی اداره شدم و بابا خوابید خونه، ظاهرا بچم خیلی خوشحال شده وقتی بیدار شده و پدر رو در خانه دیده😉 ...

از اونجا که به لطف آدما و تغییر اقلیم زمین، دیگه زمستونا رو با برف نمیشناسیم، بچه های خیلی از ما شیرازیا فقط برف رو با سپیدان شناختن، اینه که وقتی داریم یه پنجشنبه ی کاری با بچه ها می ریم به سمت اداره و کوههای روبرو هم سفید و پر برفه به بچه ها می گم کوهها رو ببینین بچه ها چقدر سفید شدن کیان با ذوق به روبرو اشاره می کنه و می گه "آجی سپیدان" ما آتیش درست نکردیما، ما ازین کارا نمی کنیم ... عکسها مربوط به سال های گذشته ست، جوجه ها کوچولوتر بودن😉 ...

اول مهر رسید روزی که هر سال برام پر از خاطره و نگرانی و فکر و دغدغه بوده و هست امسال هم ولی متفاوت با سال های دیگر، تجربه ای که تکرار نخواهد شد ... نیکای مهربانم راهی کلاس چهارم می شود و مهربان کیانم قدم به پیش دبستانی می گذارد قدومتان استوار دلبندای مامان تنتون سلامت و راهتون هموار باشد جگرگوشه های مادر امید دارم به آینده روشنتون، امید دارم به رشد و بالندگی هر روزتون ... کاری ازم بر نمیاد جز اینکه دعای خیر بدرقه راهتون کنم و بسپرمتون به امان خدایی که لیاقت امانت داری بهم داد در پناه خدا باشید دردونه های مامان اولین عکس کیان با همکلاسی هاش :     ...

آقا جون بیش از پنجاه روزه که رفتی اما جای خالیت هر روز خاطره هات رو تکرار می کنه ... کیان هر از گاهی با زبون خودش می گه : "دلم به آقا جون تنگ شده که از پله ها افتاد" و آه می کشه  ... مامان جون می گفت داشتند با نیکا و کیان تلویزیون نگاه می کردن، انگار برنامه درست کردن یک کاردستی بوده که فقط دستهای یه آقا رو نشون می داده که در حال درست کردن بوده، یه دفعه کیان می گه دستاش شبیه دستهای آقا جونه و بعدش آه می کشه ... چه کردی با دل ما آقاجون .... هر روز صبح که میرم اداره دلم می ریزه که جات خالیه و حسرت می خورم که چرا هر روز صبح چند دقیقه ای کنارت ننشستم و دستات رو نبوسیدم ... راستی آقا جون ببین چقدر...

دلبندای مامان دوست دارم همش خاطرات شیرین و دوست داشتنی توی روزهای زندگیتون ثبت بشه اما تلخی ها هم جزیی از زندگی ما آدماست که گاه راه فراری ازش نیست، از جمله از دست دادن خیلی ناگهانی آقا جون که هنوزم باورش برامون سخت و دردناکه ... آقا جون رو در صبح آخرین شنبه آذرماه در حالی که برای چله نشینی در شب یلدا روز شماری می کردیم تا دور هم جشن بگیریم و خوش باشیم از دست دادیم ... آقا جون تکیه گاه و قوت قلب بزرگی بود برای همه ی ما، شما جوجه ها هم که روزهای زندگیتون نفس به نفس با آقا جون سپری شده بود، منم یازده ساله که دختر آقا جون بودم نه عروسش ... همونطور که به نیکای مامان گفتم آقا جون تو قلب ما موندگاره تا همیشه و همیشه و همیشه .... ...

تولدت مبارک رفیق قدیمی برات یه جشن کوچولو گرفتیم .... اما خودت نیومدی این روزها عجیب دلگیرم رفیق، چه دنیایی داریم ما آدما، گفته بودی خدا چشمام رو بگیره روزی که بخوام باعث ناراحتیت بشم، حتما منم همینو یه جور دیگه گفته بودم، ای وای که چه بی مرام و بی معرفتیه روزگار که تکراری و بی معنی می کنه لحظه های با هم بودن رو ...

آجی آجی .... آجی آجی .... (دستش رو می زنه توی پیشونی نیکا و باز می گه آجی آجی ....) آبجی نیکا هم داره برای من کتاب می خونه و چند بار توجه نمی کنه و بعد می گه بذار بخونم، کیان کوچکم بر می گرده سمت من و صداش رو آروم  می کنه و میگه :"بیذار آجی صبت بکنه .... آره بیذار آجی صبت بکنه ..." و باز این جمله رو آروم چند بار دیگه برای من تکرار می کنه

روز پنجشنبه سیزده مهرماه به اتفاق دخترهای گل (نیکا و باران)، کیان پسری و خاله نرگس و خاله زهرا در برنامه ای که در مرکز شیرازشناسی برگزار شده بود شرکت کردیم و بچه ها حسابی فعالیت کردن، البته منظور از فعالیت گل پسرمون کیان بعد از تاس انداختن در بازی مار و پله برای مامانش فقط خاک بازی هست در حدی که کل هیکلش به رنگ خاک دراومده بود، اما دخترها بعد از تفکیک زباله، کاردستی درست کردن و گیاه کاشتن، بعد هم نقاشی دسته جمعی و گریم صورت و گپ و گفت با حیوانات و حامی حیوانات شدن و گرفتن کلی جایزه  که حسابی بهشون خوش گذشت .... اینم تعدادی عکس یادگاری که البته پسرکم در سمت دیگری از پارک مشغول خاک بازی بوده و خاله نرگس مراقبش بوده، شما یک توپ...